Γράφει ο Γιάννης Καντάς
Πόσες φορές πρέπει να ακουστεί το στρίγγλισμα των φρένων; Πόσα σπίτια πρέπει να ξενυχτήσουν από τον τρόμο; Πόσες οικογένειες πρέπει να μαυροφορέσουν; Ο δρόμος Λιβαδειάς–Θήβας, αυτός ο κεντρικός άξονας που διασχίζει την Αγία Παρασκευή, έχει εξελιχθεί σε καρμανιόλα που απειλεί καθημερινά τους κατοίκους της.
Κι όμως, οι αρμόδιοι κωφεύουν.
Παρά τα αλλεπάλληλα παράπονα, παρά τις εκκλήσεις, παρά τα θανατηφόρα που έχουν ήδη συγκλονίσει την τοπική κοινωνία, ο δρόμος παραμένει το ίδιο επικίνδυνος. Και το χειρότερο;
Μέσα στον τελευταίο μήνα έχουν σημειωθεί νέα ατυχήματα, τα οποία μόνο από τύχη δεν κατέληξαν σε τραγωδίες.
Μήπως τελικά οι υπεύθυνοι ποντάρουν πάντα στην τύχη;
Μήπως περιμένουν να μην την έχουμε;
Στην Αγία Παρασκευή, τα αυτοκίνητα «σκίζουν» τον οικισμό με ταχύτητες που μόνο σε εθνική οδό συναντάς. Σηματοδότες δεν υπάρχουν. Ραντάρ ταχύτητας δεν υπάρχουν. Ούτε καν διακριτά πεζοδρόμια — σε ορισμένα σημεία, το πεζοδρόμιο και η άσφαλτος μοιάζουν ένα και το αυτό, αφήνοντας πεζούς και ηλικιωμένους εκτεθειμένους.
Και ύστερα απορούν οι υπεύθυνοι γιατί διαμαρτύρονται οι κάτοικοι…
Φωνές… από την Αγία Παρασκευή
Κάτοικος της Αγίας Παρασκευής μάς λέει με απόγνωση:
«Δεν μπορώ να περπατήσω στο πεζοδρόμιο. Φοβάμαι ότι θα με παρασύρει αυτοκίνητο. Έχω περιορίσει τις μετακινήσεις μου στο ελάχιστο και μένω μέσα στο σπίτι. Έτσι δεν είναι ζωή».
Μάνες με παιδιά στα χέρια μιλούν για καθημερινό τρόμο:
«Για να περάσω απέναντι, πρέπει να κάνω τον σταυρό μου. Τα αυτοκίνητα περνάνε σαν σφαίρες. Δεν υπάρχει τίποτα να τα σταματήσει. Τί περιμένουν; Να σκοτωθεί παιδί;»
Ηλικιωμένος κάτοικος τονίζει την αδιαφορία που βιώνουν καθημερινά:
«Ζούμε δεκαετίες εδώ και δεν έχει μπει ούτε ένα φανάρι. Μας λένε ότι θα το δουν, ότι θα το φτιάξουν, αλλά τίποτα δεν γίνεται. Είμαστε πολίτες δεύτερης κατηγορίας;»
Νεαρή μητέρα εξηγεί την απόλυτη απουσία ασφάλειας:
«Το καρότσι δεν το βγάζω ούτε μέχρι το μπακάλικο. Δεν υπάρχει πεζοδρόμιο. Υπάρχει μόνο δρόμος. Και σε αυτόν τον δρόμο δεν χωράνε τα παιδιά μας».
Επαγγελματίας της περιοχής προσθέτει:
«Χρόνια ζητάμε ραντάρ ταχύτητας. Χρόνια ζητάμε έλεγχο. Χρόνια ακούμε υποσχέσεις. Αν γίνει ατύχημα – κι όλοι ξέρουμε ότι θα γίνει – ποιος θα έχει το θάρρος να πει “φταίω” ;»
Αυτές δεν είναι απλές δηλώσεις. Είναι κραυγές.
Η ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο – και δεν είναι των κατοίκων
Η πολιτεία, ο Δήμος, η Περιφέρεια, όποιος τέλος πάντων έχει την τεχνική και θεσμική αρμοδιότητα, οφείλει επιτέλους να δράσει. Όχι να «μελετήσει», όχι να «δει το θέμα», όχι να «το έχει στα πλάνα του». Να δράσει. Τώρα.
Αν αύριο σημειωθεί ένα ακόμη θανατηφόρο —ποιος θα κοιτάξει στα μάτια τους συγγενείς;
Ποιος θα πει «έφταιγε η κακιά στιγμή»;
Η κακιά στιγμή έχει όνομα: ολιγωρία.
Ώρα να σταματήσει η ντροπή
Η Αγία Παρασκευή δεν ζητά πολυτέλειες. Ζητά προστασία. Ζητά ασφάλεια. Ζητά να μη φοβάται.
Δεν ζητά τίποτα περισσότερο από τα αυτονόητα.
Όσο ο δρόμος αυτός παραμένει ανεξέλεγκτος, η ευθύνη ανήκει ολοκληρωτικά σε όσους έχουν την εξουσία αλλά όχι τη βούληση.
Και κάτι τελευταίο, για να μην το ξεχνούν όσοι αποφασίζουν:
Όταν οι θεσμοί κοιμούνται, η ασφάλεια των πολιτών θυσιάζεται. Και τότε δεν μιλάμε για ατύχημα — μιλάμε για εγκληματική αδιαφορία.
Ας μην χρειαστεί άλλη απώλεια για να ξυπνήσουν.