Τον Μάρτιο του 44 π.Χ, τη Ρώμη θα συγκλονίσει η δολοφονία του Ιούλιου Καίσαρα, του απόλυτα κυρίαρχου άρχοντα και (ενός εκ των τριών) στρατηλάτη του αρχαίου κόσμου!
Εκτός από στρατιωτικός και πολιτικός ο Ιούλιος Καίσαρας, κατείχε στο ενεργητικό του γνώσεις θεωρητικές και θετικές όπως, μαθηματικά, αστρονομία, ποίηση, ρητορική, αρχιτεκτονική. Όσον αφορά στο χαρακτήρα του, από πολλούς θεωρείτο αμείλικτος με αυταρχικά στοιχεία διοίκησης και οπαδός του δικτατορικού καθεστώτος. Στα άμεσα σχέδια του ήταν να καταλύσει το δημοκρατικό πολίτευμα, πράγμα που είχε γίνει αντιληπτό στους στενούς κύκλους των συνεργατών του, χωρίς επικρότηση. Τη συνωμοσία δολοφονίας εναντίον του οργάνωσαν κοντινοί του άνθρωποι, φοβούμενοι τυχόν αλαζονικές και εγωιστικές συμπεριφορές που θα του επέφερε η παντοδυναμία του και θα τον καθιστούσε απέναντι στο λαό του δεινό τύραννο.
Παρά τις προειδοποιήσεις που του έγιναν, δε κατέστη δυνατόν η αποφυγή της δολοφονίας του και στις 15 Μαρτίου του 44π.Χ., βρήκε τραγικό θάνατο με είκοσι τρεις μαχαιριές σε όλο του το σώμα, ξεψυχώντας πλάι στο άγαλμα του Πομπήιου. Το ίδιο βράδυ, κάποιοι επιφανείς Ρωμαίοι επισκέφτηκαν τον Καίσαρα στο σπίτι του και λίγο πριν υψώσουν τα σπαθιά τους εναντίον του, αναφώνησε την ιστορική και γνωστή μέχρι και σήμερα φράση: «Και εσύ τέκνον Βρούτε;», αντικρίζοντας ανάμεσα στους συνωμότες, το θετό του γιο Μάρκο Βρούτο.
Μετά τη δολοφονία και το τέλος της απολυταρχικής ηγεσίας, οι καλούμενοι ως δημοκρατικοί Γάιος Κάσσιος Λογγίνος και Μάρκος Ιούνιος Βρούτος, οι οποίοι βρέθηκαν ανάμεσα στους δολοφόνους, φοβούμενοι τυχόν αντιδράσεις του λαού και εχθρικές στάσεις απέναντί τους, αποφασίζουν να αποχωρήσουν από τη Ρώμη. Ο μεν πρώτος ακολουθεί το δρόμο προς τη Συρία και ο δε Βρούτος αναχωρεί για τη Μακεδονία.
Την εξουσία αναλαμβάνουν οι Μάρκος Αντώνιος, Οκταβιανός θετός γιος του Καίσαρα και ο χωρίς αρμοδιότητες Μάρκος Αιμίλιος Λέπιδος, οι οποίοι επιθυμούν πάση θυσία να εκδικηθούν για τη δολοφονία του προκάτοχού τους αλλά επιπλέον να ενώσουν ξανά τα εδάφη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Σχεδόν 2 χρόνια αργότερα και αφού έχουν ανασυγκροτήσει τις στρατιωτικές τους δυνάμεις και οι δυο πλευρές, η πρώτη αναμέτρηση θα λάβει χώρα στις 3 Οκτωβρίου του 42 π.Χ στην περιοχή των Φιλίππων, στην ευρύτερη περιοχή της Καβάλας, όπου ο Μάρκος Αντώνιος αντιμετωπίζει το Γάιο Κάσσιο και ο Οκταβιανός τον Βρούτο.
Ο Μάρκος Αντώνιος επικρατεί του Κάσσιου και αναχαιτίζει εύκολα το στρατό του, όπου ο δεύτερος μη μπορώντας να αποδεχτεί τη συντριπτική ήττα του, αυτοκτονεί μέσα στην ακρόπολη των Φιλίππων. Ο Βρούτος καταφέρνει να επικρατήσει και τελικά να κερδίσει τη μάχη έναντι του Οκταβιανού χωρίς να γνωρίζει τα αποτελέσματα της μάχης του Κάσσιου και το τραγικό τέλος που έθεσε ο ίδιος στη ζωή του.
Το πρώτο μέρος είχε ολοκληρωθεί. Οι απώλειες βάραιναν περισσότερο το στρατόπεδο των δημοκρατικών, αλλά ο Βρούτος καταφέρνει να ενώσει τους εναπομείναντες στρατιώτες του για να αντιμετωπίσει 20 ημέρες αργότερα, τον υπεράριθμο στρατό των αντιπάλων του!
Η δεύτερη άγρια μάχη μεταξύ τους, γράφτηκε στις 23 Οκτωβρίου του 42 π.Χ, ξανά στην περιοχή των Φιλίππων όπου όλοι πολέμησαν με σθένος μέχρι τελικής πτώσεως. Ο Βρούτος υπέστη ολοκληρωτική ήττα. Μεγάλο μέρος του στρατού του κατατροπώθηκε, άλλο τράπηκε σε φυγή και λίγοι εναπομείναντες πιστοί οπαδοί και αφοσιωμένοι φίλοι, ακολούθησαν τον αρχηγό τους στα υψώματα της περιοχής για να καταφέρουν να ανασυγκροτηθούν και να επανέλθουν δριμύτεροι στη μάχη. Πολύ γρήγορα ο Βρούτος, αντικρίζοντας την πραγματικότητα κατάματα και αντιλαμβανόμενος τη ματαιότητα της λύσης της ανασυγκρότησης, κάμφθηκε και δέχτηκε την αποτυχία. Η απογοήτευσή του τον ωθεί στην αυτοκτονία, ακολουθώντας τα χνάρια του Κάσσιου.
Είναι κοινώς αποδεκτό ότι η ιστορική μάχη των Φιλίππων άλλαξε τη ρότα του αρχαίου κόσμου. Οι δημοκρατικές αντιλήψεις των Βρούτου – Κάσσιου έπεσαν σε ύφαλο και τα ινία δόθηκαν στους συντηρητικούς τους αντιπάλους, οι οποίοι πανηγυρικά υπόγραψαν τους τίτλους τέλους της δημοκρατίας.
Μπορεί κανείς να μην είναι σε θέση να ισχυριστεί με σιγουριά τι θα ακολουθούσε αν νικητές στην μάχη των Φιλίππων ήταν οι υπερασπιστές της δημοκρατίας, αλλά σίγουρα οι αξίες και τα ιδανικά που προασπίζει η δημοκρατία προς όφελος την κοινωνίας και του ανθρώπου γενικότερα, δε επιτρέπουντην παραμικρή αμφισβήτηση!
