Ο Νίκος Γκάτσος γεννήθηκε στα Χάνια Αρκαδίας. Μυήθηκε από μικρός στη λογοτεχνία και στην αυτοδίδακτη εκμάθηση ξένων γλωσσών. Ασχολήθηκε με τη μετάφραση θεατρικών έργων, με τη στιχουργική και την ποίηση.
Συνεργάστηκε, με αξιόλογους καλλιτέχνες, όπως τον Μάνο Χατζιδάκι, τον Μίκη Θεοδωράκη, τον Σταύρο Ξαρχάκο, τον Λουκιανό Κηλαηδόνηκαι πολλούς ακόμα. Χαρακτηριστικό του γνώρισμα, να γράφει τους στίχους πάνω στη μελωδία, δύσκολο και συνάμα αλλόκοτο. Γνωστά του έργα, όπως τα Χάρτινο το φεγγαράκι, Ενδεκάτη Εντολή, Φύσα Αεράκι Φύσα Με, θεωρούνται κομμάτι της πολιτισμικής μας κληρονομιάς, ανεκτίμητης διαχρονικής αξίας.
Η μοναδική ποιητική συλλογή του “Αμοργός” προκαλεί ακόμα το έντονο ενδιαφέρον του κοινωνικού γίγνεσθαι. Το ποίημα που ανήκει στο κύμα του υπερρεαλισμού, γραμμένο σε μια μόνο νύχτα καθώς λέγεται, είναι αυτό που του έχει χαρίσει αξιοκρατικά, μια περίοπτη θέση στο πάνθεον των Ελλήνων ποιητών.
Απεβίωσε στην Αθήνα στις 12 Μαΐου 1992.
Απόσπασμα από τη συλλογή «Αμοργός»
Με την πατρίδα τους δεμένη στα πανιά και τα κουπιά στον άνεμο κρεμασμένα.
Οι ναυαγοί κοιμήθηκαν ήμεροι σαν αγρίμια νεκρά μέσα στων σφουγγαριών τα σεντόνια…
Ποίηση… τι είναι ποίηση;
Ποίηση είναι ένα συνονθύλευμα αξιών και ιδανικών. Είναι η ελπίδα, η μοναξιά, η αναζήτηση, η αγαλλίαση, η ματαιοδοξία, η γαλήνη, τα όνειρα, η αλήθεια, η μοναχικότητα, το άγνωστο, το απόκρυφο, οι στοχασμοί, το ταξίδι, ο ρομαντισμός, το έρεβος, η ελευθερία, η πραγματικότητα, η απομόνωση, η νοσταλγία, ο καθρέφτης του καθενός…
Δεν είναι απλά μια ανάγνωση ενός κειμένου, είναι βουτιά στα άδυτα της ψυχής, σε επιμελώς κρυμμένα λιμάνια, σε διπλοσφράγιστα συρτάρια πολυμορφικών ανακαλύψεων. Είναι μια μελωδική περιπλάνηση, μια έκτη αίσθηση, μια διεύρυνση του ορίζοντα των δυνατοτήτων.
Μέσα από την ποίηση μεταφέρεσαι νοερά σε μέρη που ήθελες να πας, μα και σε μέρη που ήθελες να αποφύγεις, διττή πραγματικότητα…
Διαβάζεις 2 στροφές σήμερα και ταξιδεύεις σε γαλήνια νερά. Βάφεις λευκά τα πανιά του καραβιού σου και ανοίγεσαι, χωρίς φόβο μα και χωρίς προορισμό, γνωρίζοντας ότι κάποτε, κάπου θα φτάσεις. Διαβάζεις τις ίδιες στροφές στο άμεσο μέλλον και νιώθεις μια μοναξιά αβάσταχτη. Μαύρα πανιά πλαισιώνουν ένα ακυβέρνητο σκαρί που αρμενίζει σε φουρτουνιασμένα πέλαγα, δίχως ελπίδα, δίχως πορεία, δίχως γυρισμό μα και χωρίς προορισμό.
Αυτό είναι ποίηση, να σε κατακλύζει η ανάμεικτη πληθώρα σκέψεων, η πολύπλευρη ερμηνεία των νοημάτων, τα ανάμεικτα συναισθήματα, οι βαμμένοι χρώματα ορίζοντες που ανοίγονται μπροστά σου, οι χαμένες σαν σε λαβύρινθο προοπτικές, οι λησμονημένες ελπίδες, η ανακάλυψη των παραιτημένων ονείρων που ξαφνικά ξεδιπλώνονται μπροστά σου.
Αυτό είναι η ποίηση, μια μαγεία καλά κρυμμένη σε λέξεις περίτεχνα υφασμένες μεταξύ τους. Άλλοτε τη βρίσκεις, άλλοτε όχι. Άλλοτε συμφιλιώνεσαι μαζί της, άλλοτε την αγνοείς. Άλλοτε πάλι την αναζητάς χωρίς αποτέλεσμα και άλλοτε είναι παραδομένη μπροστά σου και εσύ ακόμα την αναζητάς…
Πολλά μπορούμε να μάθουμε, να κατακτήσουμε και να ανακαλύψουμε μέσα από ένα ποίημα. Δεν είναι υπερβολή. Είναι ένας άφθονα προικισμένος παράδεισος προσιτός σε όλους. Ας τον εκμεταλλευτούμε προς όφελός μας.
Γι’ αυτό αγαπητέ αναγνώστη, αφιέρωσε λίγο χρόνο στην ανάγνωση ενός ποιήματος και σίγουρα θα επωφεληθείς!
